λίγες σταγόνες από το γάλα της Ήρας

Καθώς για κάθε τι που βλέπουμε γύρω μας η μυθολογία μας, δίνοντας του όνομα και ταυτότητα, έχει δημιουργήσει ένα μύθο, ας αφουγκραστούμε σήμερα τι μας λέει για την δημιουργία του Γαλαξία. Σε αυτόν λοιπόν τον μύθο θα βρούμε τον Δία- για μια εισέτι φορά- ερωτευμένο. Αυτή την φορά με την βασίλισσα Αλκμήνη, σύζυγο του Αμφιτρύωνα, βασιλιά – εκείνη την περίοδο- της Τίρυνθας.

Ο Δίας, γνωρίζοντας πόσο ενάρετη ήταν η Αλκμήνη, και σίγουρος ότι δεν θα ενδώσει στις ορέξεις του, πήρε τη μορφή του Αμφιτρύωνα, την παραπλάνησε και κοιμήθηκε μαζί της τρεις ολόκληρες νύκτες. Μάλιστα, διέταξε τον Ήλιο να μη βγει για δύο ημέρες, τριπλασιάζοντας έτσι τη διάρκεια μιας νύκτας, ώστε να απολαύσει τον έρωτά του καλύτερα... Όταν η Ήρα έμαθε την νέα περιπέτεια του συζύγου της έκανε -ανεπιτυχώς- το παν για να μην γεννηθεί το παιδί. Εννιά μήνες - και λίγο πάρα πάνω- αργότερα, γεννήθηκε ο Ηρακλής. Ό Δίας είχε ήδη ανακοινώσει ότι ο γιός του αφού ζήσει και μεγαλουργήσει ανάμεσα στους θνητούς, μετά τον θάνατό του θα αποθεωθεί. Όμως, για να κατακτήσει την Ηλύσια Πεδία έπρεπε όσο ακόμα ήταν μωρό να θηλάσει απ το γάλα της Ήρας. Φυσικά ούτε λόγος ο Δίας να ζητήσει τέτοια χάρη από την συμβία του. Όπως πάντα απευθύνθηκε στον παμπόνηρο Έρμή και του ζήτησε να βρει εκείνος έναν τρόπο για να εκπληρωθεί το ρηθέν. Τότε ο Λυσιμέρημνος Ερμής πήρε το μωρό και τρύπωσε κρυφά στο δωμάτιο της Ήρας. Στο μεταξύ ο Μοιραγέτης Δίας πότιζε γλυκόπιοτο κρασί τη σύζυγο του. Και όταν εκείνη αποσύρθηκε στο δώμα της και ύπνος γλυκός σκέπασε τα βλέφαρα της, ο Ερμής, ακροπατώντας, πήγε και απίθωσε το μωρό στο όμορφο στήθος της θεάς. Ο Ηρακλής, λαίμαργος, άρπαξε το στήθος και το δάγκασε και μόλις που πρόλαβε να καταπιεί μια γουλιά απ το θεϊκό γάλα. Η Ήρα ξυπνώντας απ την δαγκωνιά του μικρού, και βλέποντάς τον, κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Τότε τράβηξε το παιδί απ’ το στήθος της με τέτοια δύναμη που το γάλα της ανάβλυσε ορμητικά στο ουράνιο στερέωμα. Και εκεί παρέμεινε. Οι σταγόνες λοιπόν που πήγαν ψηλά προς τον ουρανό, έγιναν πολλά-πολλά αστέρια που διαμόρφωσαν έτσι την γνωστή μας και πανέμορφη Γαλακτώδη οδό, δηλ. τον Γαλαξία μας. Οι λίγες σταγόνες από το γάλα της Ήρας που έπεσαν στη γη, μεταμορφώθηκαν σε ωραία και μυρωμένα λουλούδια, που ονομάστηκαν κρίνοι. Ο κρίνος έγινε το αγαπημένο λουλούδι της Ήρας και μ' αυτό στόλιζαν τ' αγάλματα και τους ναούς της. Έτσι, με αυτόν τον μύθο ο Ηρακλής κέρδισε την μελλοντική του αποθέωση, ο ουρανός κέρδισε τον Γαλαξία και η Γη τα κρίνα. Όσο για μας; Και εμείς ωφεληθήκαμε απ’ αυτή την υπόθεση. Γιατί το γάλα της Ήρας «θρέφει» την φαντασία μας κάθε φορά που στρέφουμε τα μάτια μας στον έναστρο ουρανό. Εικ: Ηρακλής και Ήρα, έργο του Σουηδού γλύπτη Johan Niclas Byström, 19ος αι . Υ.Γ: Ο Δημόκριτος (460 - 370 π.Χ.) ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χωρίς όργανα ισχυρίσθηκε ότι ο Γαλαξίας αποτελείται από απομακρυσμένα άστρα: «Γαλαξίας εστί πολλών και μικρών και συνεχών αστέρων, συμφωτιζομένων αλλήλοις, συναυγασμός δια την πύκνωσιν» ό,τι δηλαδή λέγει και η σύγχρονη Αστρονομία ως προς τη σύσταση του Γαλαξία.