ελληνικά νέα

Γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου Η 14η Απριλίου 1828 ήταν μια μεγάλη ημέρα για την Ελλάδα. Τότε1 η Ρωσία κήρυξε πόλεμο κατά της Τουρκίας,2 σύμφωνα με στρατιωτικά σχέδια που είχαν εκπονήσει οι Ρώσοι το 1821, επί θητείας και με μεθοδεύσεις του Ιωάννου Καποδίστρια, ως Συνυπουργού Εξωτερικών και­ Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας («Εξ Απορρήτων Συμβούλου») του Τσάρου. Δι’ εκείνου του πολέμου, οι Ρώσοι επέπρωντο να καθορίσουν την απελευθέρωση της Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας (και όχι ως αυτόνομης ηγεμονίας φόρου υποτελούς στον Σουλτάνο, όπως πάσχιζαν να επιτύχουν παντοιοτρόπως και ματαίως οι Άγγλοι).3 Κατά αξιοσημείωτη χρονική σύμπτωση, κατά την ίδια εκείνη σημαδιακή ημέρα, 14 Απριλίου 1828, ο Noah Webster, ο κορυφαίος Αμερικανός λεξικογράφος, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών των Η.Π.Α. (1799) και μέγας παιδαγωγός των Η.Π.Α.—χαρακτηρισθείς κατ' ευφημισμό “Schoolmaster of the Republic” των Η.Π.Α.—άρχισε τότε επίσημα την ρηξικέλευθη λεξικογραφική του μεταρρύθμιση στην Αγγλόγλωσση Γραμματεί

Απίστευτο: Πάνω από το 6% των Κινέζων ξέρουν ελληνικά Δείτε σε ποιες χώρες στον κόσμο διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά είτε στο σχολείο είτε στο πανεπιστήμιο.Αδιάσπαστο κομμάτι της κλασικής παιδείας είναι η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Παράλληλα, τα αρχαία ελληνικά είναι χρήσιμα και σε κλάδους των θετικών επιστημών, καθώς χρησιμοποιούνται στην ορολογία της ιατρικής, της χημείας, της φυσικής και των μαθηματικών. Δυστυχώς, στη χώρα μας το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών έχει παραμεριστεί τα τελευταία χρόνια. Στα Γυμνάσια δεν εξετάζεται πια στο τέλος της χρονιάς, ενώ η ουσιαστική διδασκαλία του γίνεται μόνο στη Θεωρητική κατεύθυνση της Β’ και Γ’ Λυκείου.Στο εξωτερικό, όμως, υπάρχουν ακόμα χώρες που αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητα των αρχαίων ελληνικών στο πλαίσιο μίας πλήρους ανθρωπιστικής παιδείας. Φυσικά, δεν ξεχνάμε και όλα τα ελληνικά σχολεία που λειτουργούν ανά το κόσμο, και διδάσκουν τα ελληνικά σε ομογενείς και μη. Δείτε σε ποιες χώρες στον κόσμο διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά

5.4. Πόδια από σίδερο και πηλό Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου οι αγώνες για ατέρμονα στρατιωτική κυριαρχία σταμάτησαν. Οι στρατηγοί του είχαν να διαχειριστούν μια τεράστια επικράτεια και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ασχολήθηκαν με νέες κατακτήσεις. Μέσα σε δέκα χρόνια είχαν φτάσει έως την Ινδία και την Αίγυπτο, αφήνοντας έξω από τον έλεγχό τους μόνο κάποιες περιοχές στη βόρεια Μικρά Ασία και τη Λιβύη. Ήταν πλέον πιεστική η ανάγκη να διοικήσουν αποτελεσματικά τη μεγάλη αυτοκρατορία που είχαν δημιουργήσει πολεμώντας στο πλευρό του βασιλιά τους. Όπως αποδείχθηκε, χρειάστηκε περίπου μισός αιώνας για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και να επιβληθούν σχετικά σαφή όρια εξουσίας. Όλοι οι άμεσοι διάδοχοι του Αλεξάνδρου είχαν πια πεθάνει (οι περισσότεροι πολεμώντας), πρωταγωνιστούσαν ωστόσο οι απόγονοι κάποιων από τους επιφανέστερους. (Σύμφωνα με την ορολογία που καθιερώθηκε τον 19ο αιώνα από τον Γερμανό ιστορικό Γιόχαν Γκούσταβ Ντρόιζεν, ο κόσμος που δημιουργήθηκε με τις κατακτήσεις του Αλεξάνδρο