«Εικότως τοίνυν, είπον, ουκ εξ άλλης πολιτείας τυραννίς καθίσταται ή εκ δημοκρατίας.»

Γράφει ο Μιχάλης Παπουτσάκης, Φοιτητής Νομικής…...

Με αυτή την φράση-σταθμό έσβησε για μένα μια ολόκληρη εικόνα που είχε διαμορφωθεί σχετικά με τους αρχαίους Έλληνες, και ειδικά τους πολιτικούς και μη φιλοσόφους και θετικούς επιστήμονες. Χορτάσαμε να διαβάζουμε από διάφορους άσχετους Ευρωπαίους (δήθεν διανοητές) και εγχώριους παραποιητές (κατ’εμέ γραικύλους) ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία, την οποία, όπως συνεχίζουν πολλοί, την επικαλούνται οι άνθρωποι που ήταν στα δένδρα και τρώγανε βελανίδια ως στοιχείο εκπολιτισμού. Η μισή αλήθεια όμως, είναι πολλές φορές χειρότερη από το μεγαλύτερο ψέμα, οπότε φυσικό είναι αυτοί οι οποίοι ζούσαν στα δένδρα να επαινέσουν την δημοκρατία, δηλαδή ένα μέσο άσκησης εξουσίας. Η αρχαία Ελλάδα είχε προσφέρει πολλά περισσότερα στην Οικουμένη από ένα απλό πολίτευμα, το οποίο φυσικά δεν έχει καμία σχεδόν σχέση με τον σημερινό ξενίστικο κοινοβουλευτισμό (τον οποίο για λόγους φιλοζωίας δεν τον γράφω με «υ»).

Ο Αριστοτέλης πολύ ορθά είπε, ότι η βασική διάκριση των πολιτευμάτων στην «πόλη» ή έθνος σήμερα, είναι η «ευδαιμονία», δηλαδή η ευτυχία των πολιτών. Με βάση αυτή λοιπόν προέκυψαν ορθά και φαύλα πολιτεύματα.Η Βασιλεία επί παραδείγματι, είναι το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία ασκεί ένας, αλλά εάν δεν έχει για στόχο του αυτός ο ένας την ευτυχία των πολιτών του, αλλά το προσωπικό κυρίως ή το συμφέρον άλλων, τότε έχουμε τυραννία. Το ίδιο ισχύει αντίστοιχα όταν την εξουσία ασκούν οι λίγοι (αριστοκρατία) και φυσικά όταν την εξουσία ασκούν οι πολλοί (πολιτεία). Δυστυχώς στις μέρες μας ταυτίζουμε την ευδαιμονία, δηλαδή την ευτυχία των πολλών, με την βούληση των πολλών. Αυτό επαληθεύει και πάλι αυτή την ατομικότητα/ιδιοτέλεια που διέπει την ελληνική κοινωνία (ο καθένας για το συμφέρον του). Αν όμως ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του και έστω με συλλογικό τρόπο εκλέγει τους άρχοντές του, το σύνολο, η πόλη, το έθνος θα καταστραφεί…

Δυστυχώς δεν είμαστε τέλεια όντα, οι άνθρωποι εκ φύσεως είναι ατελείς καίτοι ανώτεροι μέσω της λογικής από τα ζώα. Η ίδια η έννοια του «ανθρώπου» προκύπτει από το «άνω-θρώσκω», δηλαδή κοιτάω ψηλά, ο άνθρωπος δηλαδή χάρη στην λογική μπορεί δυνητικά να πάει ψηλά, δηλαδή να αγγίξει την τελειότητα (ή το θείο). Γι’ αυτό είναι παρανοϊκό να υπάρχει σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, η λεγόμενη «ισότητα» της ψήφου. Εμπιστευόμαστε πραγματικά, ότι όλοι σε μια κοινωνία θα κοιτάξουν το συμφέρον της πόλης; Έχουμε όλοι την ίδια δυνατότητα να κρίνουμε το ποίο είναι το συμφέρον της πόλης; Έχουμε εν τέλει όλοι την ικανότητα ακόμη και αν βρούμε το συμφέρον μιας πόλης να επιλέξουμε το κατάλληλο μέσο για να το αποκτήσουμε; Φυσικά και όχι…

Η λύση δεν είναι μόνο οι μάζες, από ένα σύνολο 11 ατόμων, οι 10 μπορεί να έχουν δίκιο και ο 1 να έχει άδικο, όχι όμως επειδή είναι 10, αλλά επειδή απλά έχουν δίκιο. Οι 10 πάλι μπορούν να έχουν άδικο και ο 1 να έχει δίκιο, η ποσότητα δεν θα κρίνει την ποιότητα. «Ούκ εν τω πολλώ το ευ», όπως ορθά έλεγε και ο Πλάτων, γιατί σε ένα πολίτευμα, όπως το σημερινό, να έχω την ίδια εκλογική ισχύ με έναν απατεώνα, ένα αντικοινωνικό στοιχείο, μια πόρνη, έναν υλιστή επιχειρηματία ή γενικώς έναν ιδιοτελή άνθρωπο ή έναν ανόητο; Πολλώ δε μάλλον, όταν ο κοινοβουλευτισμός δίνει με έμμεσο τρόπο την δημιουργία μιας εξουσίας. Δηλαδή εγώ ορίζω σε έναν υπάλληλο (για ορθούς και μη λόγους πάντα) να αναλάβει την ευθύνη να ορίσει έναν άλλον που θα με εξουσιάσει (χωρίς εγώ άμεσα να τον γνωρίζω) και πάνω σε όλα αυτά να του θεσπίζω και ασυλία ή το ακαταδίωκτο σε περίπτωση που διωχθεί, δηλαδή με άλλα λόγια σαν να λέω και στον προαναφερθέντα υπάλληλο, ότι και να προκαλέσει μια ζημία στην επιχείρηση που είναι το κράτος, ότι δεν διώκεται!

Αυτό είναι το παράλογο του κοινοβουλευτικού συστήματος, με βάση το οποίο επαληθεύεται και πάλι ο Πλάτωνας, που θεωρούσε την δημοκρατία ως τον προθάλαμο της τυραννίας, καθώς αυτό το πολίτευμα κάτω από τα «μαγικά» της πλειοψηφίας σου δίνει δικαίωμα να κάνεις, ό,τι θέλεις, ασχέτως αν είναι σωστό ή όχι. Μια άλλη επικίνδυνη παρανόηση, είναι να ταυτίζουμε την δημοκρατία με την ελευθερία. Αυτό θα οδηγούσε κάθε ορθά σκεπτόμενο άνθρωπο στο συμπέρασμα ότι ακόμη και μη δημοκρατικά πολιτεύματα στην διάρκεια των οποίων δημιουργήθηκε πολιτισμός και ευδαιμονία σε μια πόλη δεν ήταν εν τέλει ορθά (όπως στους μινωικούς, μυκηναικούς, μακεδονικούς, ελληνιστικούς, βυζαντινούς χρόνους αλλά και επι Ναπολέοντα στην Γαλλία ή Kρομβελ στην Αγγλία κλπ.) Η ελευθερία δεν σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις μόνο και μόνο επειδή το λένε οι πολλοί… Αν έχουμε 2 ανθρώπους ο ένας εκ των οποίων θέλησε και είναι τοξικομανής και ο άλλος είναι νηφάλιος και υγιής, ποιος από τους 2 είναι πραγματικά ελεύθερος; Φυσικά ο δεύτερος, ακόμη και αν λέει η πλειοψηφία, ότι δεν είναι. Ούτε σημαίνει ελευθερία να σου δίνονται άυλα και απραγματοποίητα δικαιώματα. Για παράδειγμα, όλοι οι Έλληνες έχουν το δκαίωμα του εκλέγεσθαι στην θεωρία, στην πράξη όμως, για να γίνεις πολιτικός χρειάζεσαι χρήματα για προπαγάνδα (διάδοση απόψεων), γραφεία, ομιλίες, ψηφοδέλτια κλπ. Με την ίδια λογική θα μπορούσε να σου δώσει και το δικαίωμα να μην αρρωσταίνεις, ασχέτως αν δεν μπορείς να το αποφύγεις.

Μια άμυνα προστασίας των λεγόμενων «φανατικών» δημοκρατών, είναι ότι, εάν αποδειχτεί η κυβέρνηση αναποτελεσματική, αναλαμβάνει η επόμενη. Αυτό είναι θεωρητικά και εν μέρει αποδεκτό. Δε μπορούμε να βασιστούμε πλήρως στο σκεπτικό των μαζών και πώς μπορούν να το επηρεάσουν ορισμένοι, ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε την ζημία που προκαλείται λόγω μιας τυπικής και «νόμιμης» διαδικασίας που πρέπει να ακολουθηθεί μέχρι την λήξη μιας κοινοβουλευτικής-δημοκρατικής θητείας. Κόστος, ακόμα και με νεκρούς, μπορεί να υπάρξει όχι μόνο από τυραννίες, ολιγαρχίες, δικτατορίες κλπ αλλά και από δημοκρατίες, όπως παρατηρούμε εδώ και χιλιάδες χρόνια στην ιστορία διαφόρων εθνών. Και ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας «πολέμησε» τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, μετά την επανάσταση του 1821, επί δημοκρατίας πάλι, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, και εντός ενός έστω «δημοκρατικού καισαρισμού» δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει ένα πολίτευμα, ονόματι «δημοκρατία» το οποίο είναι καλό και όλα τα υπόλοιπα είναι φαύλα. Υπάρχουν διάφορα πολιτεύματα εκ των οποίων, με μοναδικό κριτήριο την ευδαιμονία, μπορούμε να κρίνουμε ποία είναι ορθά και ποία όχι. Θα πουν πολλοί, τότε γιατί μετέχεις σε ένα τέτοιο πολίτευμα με το οποίο διαφωνείς ή είσαι έστω σκεπτικιστής; Η απάντηση είναι απλή: Όλοι θέτουμε έναν απώτερο σκοπό με βάση τον οποίο πρέπει να προσαρμοζόμαστε ακόμη και σε μη ευχάριστες για εμάς συνθήκες για να τον επιτύχουμε. Πρόκειται δηλαδή για έναν γάμο από συνοικέσιο και όχι από έρωτα.http://lastpoint.gr/eikotos-toinyn-eipon-ouk-eks-allis-politeias-tyrannis-kathistatai-ek-dimokratias/

“Γιατί χωρίς μέτρο ελευθερία δεν οδηγεί καθώς φαίνεται σε καμμία άλλη μεταβολή παρά στην χωρίς μέτρο δουλεία και για τον πολίτη και για την πόλη.

Διότι αυτό είναι φυσικό.

Φυσικό είναι λοιπόν, είπα, και η τυραννία να μη δημιουργείται από κάποιο άλλο πολίτευμα, παρά από την δημοκρατία, όπου από την ακραία ελευθερία πιστεύω έχει την προέλευσή της και η μεγίστη και ακόμα αγριώτατη δουλεία”.