SOS...H Σφαγή του Διστόμου - Δεν ξεχνάμε!
Πριν από 70 χρόνια, οι Γερμανοί ναζί ήρθαν σε αυτή τη χώρα να την καταλάβουν, να την υποτάξουν. Ο Ελληνικός Λαός αντιστάθηκε και γι αυτό τον κατέσφαξαν. Μια από αυτές τις σφαγές είναι και του Διστόμου. Το Διεθνές δήθεν Δικαστήριο της Χάγης έδωσε ακόμα ένα χτύπημα στους ατιμασμένους, αδικοχαμένους νεκρούς και τους απογόνους τους, για να μας θυμίσει έτσι πως οι διεθνείς οργανισμοί μπορεί και να είναι εθελόδουλοι, και να υπακούουν σε εντολές και συμφέροντα που καμιά σχέση δεν έχουν με το δίκαιο των λαών.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85
Ιστορικό
Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει τον λόχο του από την Λειβαδιά προς το Δίστομο, Στείρι και Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στην δυτική πλευρά του Ελικώνα. Σαν δόλωμα οι Γερμανοί είχαν 2 επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθυνόταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν τον 2ο λόχο. Οι 3 λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στην θέση Λιθαράκι, περιοχή του Στειρίου έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση. Οι απώλειες των Γερμανών ήταν περίπου 40 νεκροί.
Η μάχη του Στειρίου
Το πρωί του Σαββάτου της 10ης Ιουνίου του 1944 οι δυνάμεις του 11ου Λόχου του ΙΙΙ/34 τάγματος του ΕΛΑΣ με Διοικητή τον Λοχαγό Χριστόφορο παίρνοντας εντολή έφυγαν από το Κυριάκι και κατέβηκαν στο Στείρι, περιμένοντας τις επίλεκτες δυνάμεις των Γερμανών που είχαν διαταχθεί από την Λιβαδειά και την Άμφισσα να έλθουν με σκοπό την τρομοκράτηση και εκφοβισμό του πληθυσμού του Διστόμου, αλλά και του Στειρίου και του Κυριακίου . Εκείνη την χρονική περίοδο πολλοί κάτοικοι των χωριών αυτών ήσαν οργανωμένοι στο ΕΑΜ και βοηθούσαν τον ΕΛΑΣ στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας ,ενώ το Γ΄ Ράιχ είχε υποστεί σημαντικές ήττες τόσο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Οι αντάρτες φτάνοντας στο Στείρι επέλεξαν το κατάλληλο σημείο στήνοντας ενέδρα με τρεις διμοιρίες στη θέση Λιθαράκι 1,5 χιλιόμετρο πριν το χωριό περιμένοντας τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί φθάνοντας στο Δίστομο και τρομοκρατώντας τους κατοίκους απόσπασαν την πληροφορία ότι υπάρχουν αντάρτες στο Στείρι. Έτσι πριν τις 12:00 το μεσημέρι, 4 γερμανικά και 2 επιταγμένα ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς για να μην κινήσουν υποψίες, έφυγαν από το Δίστομο με προορισμό το Στείρι με σκοπό να συνεχίσουν και εκεί τα ίδια (βιαιοπραγίες, εκφοβισμό και εκτελέσεις του πληθυσμού). Η μάχη κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση. Οι απώλειες των Γερμανών ήταν περίπου 40 νεκροί άνδρες, μεταξύ αυτών και ένας αξιωματικός που εκτελούσε χρέη μεταφραστή, ο οποίος μεταφέρθηκε τραυματισμένος και πέθανε στο Δίστομο ενώ των Ελλήνων 15 νεκροί.Έτσι τελείωσε η μάχη αυτή με οδυνηρές απώλειες για τους Γερμανούς αλλά και για τον άμαχο και αθώο πληθυσμό του γειτονικού χωριού.
Η Σφαγή του Διστόμου
Μετά την μάχη οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειες τους άρχισαν την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.
Ένας από τους επί κεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο Χανς Τσάμπελ (Hans Zampel) μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στην Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος.Ο λοχαγός των SS Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach) είναι ο άνθρωπος που εκτέλεσε την εντολή και συνέταξε την σχετική ψευδή αναφορά. Η αναφορά του Lautenbach αμφισβητήθηκε άμεσα από τον επίσης αυτόπτη μάρτυρα της μυστικής αστυνομίας, Georg Koch, o οποίος συνόδευε την αποστολή.
Από την ιστοσελίδα του Δήμου Διστόμου Αράχοβας Αντίκυρας:
http://www.daa.gov.gr/newsite/el/2009-06-05-18-39-05/2011-02-11-12-02-16/888-2012-02-03-14-44-49.html
Η απόφαση :
 |
| "Οι σφαγές του Διστόμου" Ξυλογραφία του Αλέξανδρου Κορογιαννάκη από εδώ: http://diagan.blogspot.com/2011/09/blog-post_17.html |
Με 14 ψήφους εναντίον 1 το Δικαστήριο κατέρριψε τους ισχυρισμούς της Ιταλίας ότι η Γερμανία δεν δικαιούται άσυλο. Η Γερμανία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο απολαμβάνει άσυλο και δεν μπορεί να δικαστεί για εγκλήματα των ναζί από δικαστήρια άλλης χώρας, όσο βαριά κι αν είναι αυτά τα εγκλήματα.
Με 14 εναντίον 1 καταδικάζει την απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου για την Βίλα Βικόνι, γιατί δεν επιτρέπεται στο ιταλικό δικαστήριο να επιτρέψει κατάσχεση επί ιταλικού εδάφους βάσει απόφασης ελληνικού δικαστηρίου.( Αφορά την απόφαση του Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για Δίστομο.)
Με 14 εναντίον 1 καταδικάζει τα ιταλικά δικαστήρια επιπλέον στο να εφαρμόζουν αποφάσεις αλλοδαπών δικαστηρίων εις βάρος τρίτης χώρας.
Ομόφωνα απέρριψαν κάθε άλλο επιχείρημα της Γερμανίας.
Σημαντικό: Η Γερμανία κέρδισε την ασυλία της, αλλά το Δικαστήριο είπε το εξής σημαντικό: Η ασυλία με αυτή την απόφαση δεν εμποδίζει στο δικαίωμα για αποζημίωση, αλλά είναι πλέον θέμα διαπραγμάτευσης μεταξύ των κρατών. Δηλαδή εναπόκειται στις κυβερνήσεις για διαπραγματεύσεις και χρωματίζει έτσι την απόφαση πολιτικά. Βασικά το δικαστήριο αποφάσισε ότι πρόσωπα δεν έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν αγωγή εναντίον ενός κράτους. Το Διεθνές Δίκαιο νίκησε έναντι των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Το αντίθετο είχαν αποφασίσει τα ελληνικά και ιταλικά δικαστήρια. Οι αποφάσεις των πια δεν ισχύουν!
Συνεχίζω να πιστεύω ότι ήταν λίγο – πολύ μια πολιτική απόφαση, εφόσον μεταθέτει πια το θέμα στις κυβερνήσεις να το διαπραγματευτούν. Εκτιμώ ότι η απόφαση ήταν προϊόν αφόρητων πιέσεων από την Γερμανία διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να καταβάλλει αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Ναζί και σε άλλα κράτη της Ευρώπης, ανοίγοντας έτσι το δρόμο διαπραγματεύσεων στις ενδεχόμενες απαιτήσεις και άλλων χωρών.
Θα ήθελα όμως να εκφράσω την ικανοποίησή μου, χαιρετίζοντας την πρωτοβουλία του βουλευτή κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή και την ακόλουθη συνυπογραφή 27 βουλευτών, που κατετέθη χθες. Μία πρόταση προς τους κ.κ. Προέδρους των Επιτροπών Οικονομικών Υποθέσεων, Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας Διοίκησης με την οποία ζητούν να συζητηθεί στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής το ζήτημα του γερμανικού κατοχικού δανείου, των γερμανικών επανορθώσεων για τις υποδομές, των αποζημιώσεων που αφορούν τα θύματα και τους ελληνικούς θησαυρούς.
Νοιώθω δικαιωμένος διότι ο απόηχος της ομιλίας μου στον ιερό χώρο του Μαυσωλείου στο μνημόσυνο της 10ης Ιουνίου του 2011 έτυχε ευήκοων ώτων κι ενεργοποίησε μέρος των εκπροσώπων του Ελληνικού Λαού να συζητηθεί στην Βουλή έστω και καθυστερημένα το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Να μου επιτραπεί, άνευ έπαρσης, να μεταφέρω το επίμαχο απόσπασμα της ομιλίας μου. Είχα μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Κύριοι εκπρόσωποι της Βουλής των Ελλήνων σήμερα το θέμα του Διστόμου βρίσκεται ψηλά στο Διεθνές Δίκαιο και διέρχεται μια κρίσιμη φάση. Απευθύνομαι σε Σας ως καθ ύλη πολιτικά αρμόδιοι να το θέσετε ως Κύριο θέμα στο κοινοβούλιο και να το υποστηρίξετε πολιτικά σε όλα τα επίπεδα όπως τα καθήκοντά σας επιβάλλουν. Εμείς ως Δήμος Διστόμου Αράχοβας Αντίκυρας με βαθύτατη υποχρέωση και σεβασμό στους θυσιασθέντες Ήρωες θα είμαστε αρωγοί σε κάθε προσπάθειά σας. Η ταπεινότητά μου ως Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο με δέος, δίνουμε το δικό μας όρκο να υποστηρίζουμε το θέμα του Διστόμου μέχρι την τελική δικαίωση…».
Σήμερα καίτοι η απόφαση της Χάγης είναι αρνητική, εμείς παραμένουμε πιστοί στον όρκο μας, λέγοντας ότι θα συνεχίσουμε την διεκδίκηση των αποζημιώσεων με κάθε τρόπο και με το όποιο κόστος. Το χρωστάμε στους Διστομίτες νεκρούς το χρωστάμε στους άγραφους νόμους του Δικαίου και στην Πατρίδα μας. Η οποία έχει Ιστορία αιώνων με αγώνες, με αιματοχυσίες, με θυσίες. Τα όπλα δεν τα καταθέτουμε. Θα δανειστώ την φράση του νεοέλληνα στοχαστή του αείμνηστου Κορνήλιου Καστοριάδη «… ο κόσμος αλλάζει μόνο, όταν έστω κι ένας άνθρωπος θέλει να τον αλλάξει…».
http://library.antibaro.gr/text/History/1940/Mavri_Vivlos_Katochis.pdf
Γιάννη Μπασδέκη, Δίστομο
Οι γερμανοί ξεκίνησαν για το Δίστομο σαν να ήταν μαυραγορίτες με αυτοκίνητα πολιτικά πήραν ρούχα από τους κρατουμένους και ντυθήκανε. Από πίσω ακολούθησε φάλαγγα, κι άλλη μία ερχόταν από την Άμφισσα. Στο δρόμο σκοτώσανε, πριν φτάσουν στο Δίστομο, γυναικόπαιδα: τη Σφουντούρου τη Φλωρού τη μάνα της, τον Γιάννη τον Λεμονή... Δηλαδή σκοτώσανε ανθρώπους πριν φτάσουν στο Δίστομο. Συλλάβανε δώδεκα λεβέντες στα χωράφια τους που δουλεύανε, και τους είχανε για ομήρους απάνω στ’ αυτοκίνητα. Φτάνοντας εδώ στο Δίστομο, ρώτησαν τον πρόεδρο, τον παπά– αυτά τα έμαθα μετά δεν τα έζησα εγώ προσωπικά γιατί βρισκόμουν έξω από το χωριό – αν είχαν περάσει αντάρτες απ’ εδώ. Τους είπανε «Ναι, περάσανε. Πήραν αυτή την κατεύθυνση» και τους έδειξαν κάποια κατεύθυνση. Προχώρησαν προς το Στείρι. Εκεί βρισκόντουσαν οι αντάρτες και τους «χτύπησαν». Είχαν σοβαρές απώλειες δεν μπόρεσαν να σπάσουν τη γραμμή των ανταρτών και επέστρεψαν πάλι στο Δίστομο. Και από’κεί ξεκινάει το μακελειό. Εκτός από τους κρατούμενους και τις γυναίκες που πουλάγανε κάτι γαλιά άρχισαν να σκοτώνουν πριν φτάσουν στο χωριό. Συγκεκριμένα, απ’ τα χωράφια, πριν ακόμα κάνουν την εκτέλεση, είχαν πιάσει κάποιον Σκούτα. Έναν Αριστείδη Σφουντούρη και έναν Βασιλείου – μάλιστα του Βασιλείου του έβγαλαν το μάτι και τον σέρναν απ’ τα πόδια – και τους πήγαν σε κάποια τοποθεσία Κάναλες που εκεί τους εκτέλεσαν. Έρχονται εδώ με τ’ αυτόματα, κατεβάζουν τα παιδιά και τα σκοτώσαν. Φέρανε κι έναν τραυματία τους τον επικεφαλής Τέο. Αυτός ζήτησε νερό από κάποια Κατερίνη Σφουντούρη. Η γυναίκα αυτή τους πήγε νερό για να πιει και επιστρέφοντας στο σπίτι μπήκανε οι Γερμανοί και τους εκτέλεσαν όλους και βάλανε φωτιά και τους έκαψαν και το σπίτι. Για το ευχαριστώ αυτό. Ένας απ’ αυτούς που περίμενε να τον εκτελέσουν κατάφερε να λυθεί – είναι αυτός εκεί που έχω στη φωτογραφία – ήτανε τέταρτος κατά σειρά έλυσε τα χέρια του και επετέθη κατά του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Βέβαια δεν τα κατάφερε, γιατί τον χτύπησε άλλος από πίσω·και καταματωμένο και μισοπεθαμένο τον στήσανε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά την εκτέλεση αυτή ξεχύθηκαν σ’ όλο το χωριό και δεν αφήσανε τίποτε ζωντανό ότι βρίσκανε. Άνδρες γυναίκες μικρά παιδιά ζώα, κότες... δεν αφήσανε τίποτε ζωντανό. Το χωριό είχανε δώσει εντολή να είναι κλεισμένο μες στα σπίτια και βρισκόταν ο κόσμος κλεισμένος στα σπίτια του. Σκοτώσανε τον παπά του χωριού που βρήκανε εκεί η παπαδιά τρελάθηκε. Να σας πω τι έζησα εγώ... Εγώ είδα την οικογένεια του φαρμακοποιού σκοτωμένους όλους. Σκοτώσανε μια οικογένεια με πέντε παιδιά τον μπαμπά τη μαμά και τα παιδάκια στη θέση Βεβά και τον αγωγιάτη. Εκεί τους εκτέλεσαν αυτούς μετά δυο μέρες. Για την οικογένειά μου εκείνο που ξέρω είναι ότι σκότωσαν την αδελφούλα μου, διόμισι ετών· την κάρφωσαν με μια λόγχη στην κοιλιά όπως την κρατούσε στην αγκαλιά της η μαμά. Σκοτώνουν τη μητέρα μου – ήταν μητριά μου – και τον παππού μου. Τον αδελφό μου, τον Γιώργο, του κάνανε εκτέλεση στο κεφάλι, διαμπερές στο κεφάλι, ήταν έξι ετών τότε. Ευτυχώς έζησε, σπάζοντας το σαγόνι του και ορισμένα δόντια. Μετά την άλλη μέρα, πήγα εγώ και ο πατέρας μου μέσα, στο χωριό για να τους θάψουμε. Ο πατέρας μου έπιασε τον μικρό από το πόδι και είδαμε ότι είχε αίματα. Του ’βαλε το δάχτυλο στο στόμα και του πέταξε ένα κομμάτι παγωμένο αίμα από το στόμα· έζησε, το φέραμε εδώ πέρα, το πήρε ο Ερυθρός Σταυρός. Το στείλαμε στην Κηφισιά και σήμερα ζει. Ζει από το Δίστομο. Τους άλλους τους θάψαμε στον κήπο του σπιτιού γιατί ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να πάμε να τους θάψουμε σε νεκροταφείο...
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα για τη σφαγή του Διστόμου
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του Η Οδύσσειά μου γράφει: Παντρευτήκαμε στις14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώμε τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των ΕςΕς. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς… Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού. Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά «Ερυθρός Σταυρός Ερυθρός Σταυρός Ήρθαμε να βοηθήσουμε ».
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτος μας...
Λίγον καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσω μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί για άλλη μια φορά η Κλειώ και εγώ. Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού μας συνάντησε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά κυματιστή λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα...http://kerasiakrinoi.blogspot.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου