Όταν το Ελληνικό Πνεύμα γίνεται… θεοκρατία και η Ελλάδα… Κόμμα!..
Β. Δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κόμμα η άλλης μορφής διασπαστική πολιτική ομάδα η οργάνωση. Το «κόμμα» εισήχθη στην Ελλάδα μετά το 1821, ελήφθη ως «ιμιτασιόν» από τον Παρλαμενταρισμό της Ευρώπης και είναι ως ξένο σώμα προς την ελληνική αντίληψη περί πολιτικής, η οποία έβλεπε την ανθρώπινη ομάδα ως σύνολο –«πόλιν», Εκκλησία του Δήμου, ήταν δηλαδή λειτουργία πολιτική, κατά την οποία αποφάσιζαν οι ίδιοι οι πολίτες ως άτομα και όχι αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπως είναι ο κομματισμός του Κοινοβουλευτισμού, με εκπροσώπους-βουλευτές των οποίων οι ψηφοφόροι α) δεν αποφασίζουν οι ίδιοι και β) είναι οπαδοί και όχι πολίτες– και ποτέ δεν είδε την πολιτεία-κράτος ως κατακερματισμένη – κομμα-τιασμένη ενότητα.
Γ. Το μαζικό κίνημα (θρησκευτικό, ιδεολογικό, πολιτικό) αποτελεί φαινόμενο παντελώς άγνωστο στην Ελληνική Ιστορία. Όλα τα μαζικά κινήματα, που έχουν εμφανισθεί διεθνώς –και εισήχθησαν και στην Ελλάδα– είναι προϊόντα αποκλειστικά της Εβραϊκής Σκέψης: Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός, Μαρξισμός, Αστισμός-Σοσιαλισμός των νεωτέρων ευρωπαϊκών επαναστάσεων.
Δ. Η Ελλάδα ήταν πάντοτε και είναι σήμερα διαχρονική και διαπλανητική μόνον ως τρόπος σκέψεως, που διαμόρφωσαν αποκλειστικά προσωπικότητες-ατομικότητες, που ανήκαν μόνο στους χώρους της Σκέψης-Φιλοσοφίας, της Τέχνης, του Πολιτισμού και της Επιστήμης και ποτέ στους χώρους των ομαδικών η οργανωμένων δραστηριοτήτων. Το άτομο ήταν ανύπαρκτο στις αυτοκρατορίες της Ασίας, όπου κυριαρχούσε το δίδυμο τύραννος-μάζα.
Ε. Η παγκόσμια κυριαρχία της πολιτισμικής Ελλάδος επιβλήθηκε και ισχύει σήμερα, χωρίς ποτέ να την υποστηρίξει η έστω να την υποβοηθήση οιαδήποτε οργανωμένη δύναμη (η κίνημα ιδεολογικό-θρησκευτικό-πολιτικό), που να δημιουργήθηκε και να έθεσε ως στόχο και αγωνιστική της επιδίωξη την εξάπλωση του Ελληνικού Πολιτισμού.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός (Επιστήμη – Φιλοσοφία – Γλώσσα – Δημοκρατία – Θέατρο – Αθλητισμός κ.λ.π., κ.λ.π.) είναι σήμερα μια πανίσχυρη παγκόσμια πραγματικότητα μόνο και μόνο χάρη στην ανάγκη του Ανθρώπου οιασδήποτε θρησκείας, εθνικότητας, φυλής κ.λ.π. να υιοθετήσει εκούσια, ώστε έτσι να ευεργετηθεί, τον Ελληνικό Τρόπο Σκέψης και το παράγωγό του, τον Ελληνικό Πολιτισμό.
ς. Πρόσωπα (κυρίως επιστήμονες, στοχαστές, καλλιτέχνες) και κράτη-κυβερνήσεις εισήγαγαν εκουσίως στις χώρες τους την Ελληνικότητα. Ουδέποτε η Ελληνικότητα έγινε δεκτή ύστερα από δραστηριότητες και αγώνες ομάδων, οργανώσεων, επαναστάσεων, κομμάτων ή ιδεολογημάτων, τα οποία, οσάκις υπήρξαν, οδηγούσαν πάντοτε στο αντίθετο αποτέλεσμα, δηλ. την κάθειρξη της Ελληνικής Ελευθερίας και την φίμωση της Ελληνικής Αλήθειας.
Επομένως η πρόσφατη εμφάνιση ελληνωνύμων θρησκευτικών οργανώσεων και ελληνεπιγράφων πολιτικών κομμάτων αποτελεί φαινόμενο εντελώς ξένο προς το Ελληνικό Πνεύμα, που δεν υπήρξε ποτέ θεοκρατικό, και προς την ίδια την Ελλάδα, που δεν υπήρξε ποτέ κόμμα ή κυβέρνηση «αντιπροσώπων» στη θέση των πολιτών.
Αποτελεί φαινόμενο-καρμπόν των ομοίων προς αυτό φαινομένων εξουσιασμού, ανελληνικότητας, θεοκρατίας και μαζισμού, τα οποία επικάθηνται ως πνευματική και πολιτική ταφόπλακα πάνω σε μια Ελλάδα πολιτισμικής αφασίας, πάνω σε μία Ελλάδα πολιτικού θανάτου· μια νεκρή Ελλάδα, που μόνο μια μακρά περίοδος διαφωτισμού ίσως μπορέσει να την νεκραναστήσει.
Με την έννοια αυτή το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάν πολιτικό – δεν υπηρετεί την Πολιτεία. Την Ελληνική Πολιτεία (όχι το ισχύον κοινοβουλευτικό καθεστώς) θα υπηρετούσε και πολιτικά και πνευματικά σήμερα αυτό που η Ιστορία διδάσκει: ότι οι 2-3 κοσμοϊστορικοί σταθμοί, που αποτέλεσαν τα μόνα αληθινά άλματα της Ανθρωπότητας από τη μοίρα του κτήνους προς τα σκαλοπάτια της προόδου, υπήρξαν όλοι ανεξαιρέτως καρπός μιας προηγηθείσας διαφωτιστικής φάσης, πάντοτε μακροχρόνιας.
Και ακριβώς η μορφή πολιτικού αγώνα και δράσης που ονομάζεται διαφωτισμός είναι η μόνη πολιτική, που μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά και να φέρει πολιτικά αποτελέσματα κάτω από τις συνθήκες Κοινοβουλευτικής και Θεοκρατικής Δικτατορίας, που ισχύουν στη σημερινή Ελλάδα.
Τα ιδεολογήματα, τα θρησκεύματα, οι πολιτικές οργανώσεις μακροπρόθεσμα αποτέλεσαν και ήδη αποτελούν την πραγματική συμφορά, την αληθινή τροχοπέδη και την βαριά κατάρα της Ελληνικής (και παγκόσμιας) Ιστορίας.
© Δημήτρης Ι. Λάμπρου Εκδότης περιοδικού «Δαυλός»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου