Πού ήταν η Πυραμίδα της Θάσου; Πού είναι οι «προϊστορικοί» τάφοι και οι σκελετοί της Αντίπαρου; Του Γιώργου Λεκάκη

Από ένα θραύσμα μιας λαβής, από λαιμό αμφορέως της Θάσου, μας γεννιούνται πολλά ερωτήματα…

Σε ένα μεταφορικό κεραμικό, λοιπόν, της μακεδονικής νήσου, από ανοιχτό καφέ άργιλο και χρυσή απόχρωση (;), σε ορθογώνια σφραγίδα βλέπουμε ένα παράξενο σύμβολο: Μια πυραμίδα με εγγεγραμμένο έναν σταυρό! Είναι, λένε, «ελληνιστικής εποχής», γιατί δεν τολμούν να πουν ελληνικής… Άρα ο χριστιανικός σταυρός απορρίπτεται… Οι διαστάσεις της λαβής είναι 2,70 Χ 5 εκατ. Της σφραγίδας 1,10 Χ 1,30 εκατ. Και όλο μαζί το σωζόμενο θραύσμα έχει ύψος: 9,50 εκατ.Πρόκειται για «σήμα ελέγχου», σήμα κατατεθέν θα λέγαμε σήμερα… Η σφραγίδα έχει γραμματική ανάγνωση, αφού η γλώσσα της επιγραφής είναι σαφώς τα ελληνικά: Διαβάζεται το μονόγραμμα «ΔΕΛΤΑ ΙΩΤΑ +» . Πρόκειται δηλ. για αμφορέα κάποιου εμπόρου παραγωγού, το όνομα του οποίου εμπεριέχει τα γράμματα ΔΙ (π.χ. Διοφάντης). Ενώ το «Δ + Ι» ή «Δ+» μπορεί να διαβαστεί και ως «Θ» > Θάσος. Άρα του [ΔΙ] του Θάσιου. Αλλά γιατί χρησιμοποιήθηκε το τρίγωνο «Δ» και όχι το «Ο»; Το «Όμικρον» με εγγεγραμμένο το «+», είναι ένα παλαιότατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, που γνωρίζουμε όλοι ως αρχαίο «Θήτα»;

Διότι η σφραγίδα εκτός από την γραμματική έχει ΚΑΙ συμβολική ανάγνωση: Σήμα κατατεθέν από το επίσημο λιμάνι της Θάσου, αυτό με την πυραμίδα – αφού οι πυραμίδες ήσαν ΚΑΙ τεχνικά έργα δηλωτικά εισόδου σε λιμένα, κάτι σαν τους νυν φάρους. Σε όλα τα επίσημα αρχαία λιμάνια υπήρχαν πυραμίδες-φάροι, για να ενημερώνουν τους ναυτικούς. - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τις ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ, ΕΔΩ. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, εάν υποθέσουμε πως δεν πρόκειται για σταυρό, αλλά για παράσταση αρχαίου εσταυρωμένου (από τις πολλές που έχουμε που εικονίζουν τον Ορφέα, ο οποίος ετιμάτο ιδιαιτέρως στην Σαμοθράκη)... Πότε θα τα αποκωδικοποιήσουμε όλα αυτά; Ίσως ποτέ… Διότι δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ή διότι δεν το διανοούμεθα… Πού ήταν, λοιπόν, η πυραμίδα της Θάσου; Κι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ… Διότι το συγκεκριμένο εύρημα, καίτοι ευρέθη στην ιερά νήσο Σαμοθράκη - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ΕΔΩ - «κατέχεται» παρανόμως στο Βρετανικό Μουσείο, και μάλιστα ΔΕΝ εκτίθεται κιόλας, παρακωλύοντας έτσι, περαιτέρω την έρευνα… Στο Μουσείο των Κλοπιμαίων, το έκανε «δωρεά» ο James Theodore Bent, το… 1888… (αρ. 1888,1003,19)…Ο Μπεντ (1852-1897) ήταν Άγγλος «εξερευνητής», «αρχαιολόγος» και συγγραφέας, από το Μπράντφορντ του Γιορκσάιρ / Bradford, Yorkshire. Κάθε χρόνο πήγαινε[1] στο εξωτερικό και «εξοικειώθηκε» με την Ιταλία[2] και την Ελλάδα! Πέρασε πολύ χρόνο στο αρχιπέλαγος του Αιγαίου, για το οποίο έγραψε το δυσεύρετο έργο «The Cyclades» (ή «Life among the Insular Greeks in Cyclades») / Κυκλάδες ή Η ζωή ανάμεσα στους Έλληνες νησιώτες στις Κυκλάδες (εκδ. Longmans & Co.)[3] - ΔΕΙΤΕ το ΕΔΩ - που δημοσιεύτηκε το 1885. Στα ταξείδια του, από τον Πειραιά, διέμεινε στην Σύρο, την Σέριφο, την Σίφνο, την Κίμωλο πριν επιστρέψει στην Σύρο προς τα τέλη Δεκεμβρίου. Παρακολούθησε καθολικά Χριστούγεννα στην Νάξο, την Τήνο και την Αμοργό, και μετά το νέο ετος πήγε στην Θήρα / Σαντορίνη και την Θηρασιά, απ’ όπου eπίσης έκλεψε αρχαία αντικείμενα.Μετά στην Ανάφη[4], στην Ίο, στην Σίκινο και εν συνεχεία στην Φολέγανδρο. – ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Γ. Λεκάκης «Φολέγανδρος, το νησί της Σελασφόρου Αρτέμιδος», εκδ. Αέροπος, 2006. Τον Φεβρουάριο του 1884, βρέθηκε στην Πάρο και την Ωλίαρο (νυν Αντίπαρο). Στο τελευταίο μικρονήσι, στις αρχές του 1884, οι τοπικοί μηχανικοί ορυχείων, Robert και John Swan, του έδειξαν μερικούς «προϊστορικούς» τάφους. Ο Μπεντ πραγματοποίησε ερασιτεχνικές αρχαιολογικές έρευνες σε δύο τοποθεσίες του νησιού! Βρήκε και μετέφερε στο Λονδίνο σκελετικά υπολείμματα - τώρα ευρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, και πολλά κεραμικά, πέτρινα και οψιδιανού ευρήματα από την Αντίπαρο, που αποτελούν τώρα σημαντικό μέρος της συλλογής του Βρετανικού Μουσείου (584 αντικείμενα)!!! Έτσι ξεκίνησε η… «καριέρα» του ως αρχαιολόγος / εθνογράφος.Ξανα-επέστρεψε στην Σύρο, απ’ όπου εξεκίνησε μια νέα περιοδεία στις Κυκλάδες: Μύκονο, Δήλο, Τήνο, Άνδρο, Κύθνο, Κέα, Σύρο και Λαμπρή στην Αμοργό. Νέα στάση στην Σύρο στον δρόμο για τον Πειραιά. Γι’ αυτό το ταξείδι του, θεωρείται ο πρώτος Άγγλος που αποκάλυψε «την πρωτοτυπία του κυκλαδικού πολιτισμού»!!! – ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Γ. Λεκάκης «Χαμένα και κλεμμένα από τις Κυκλάδες»… Το 1885-1887, έφυγε ξανά για το Αιγαίο: Κάρπαθος (κ.ά. Δωδεκάνησα), Σάμος και Θάσος[5]. Και πάλι ασχολήθηκε με το ίδιο έργο που ασχολήθηκε και στις Κυκλάδες: Συλλογή τοπικών παραδόσεων και εθίμων, αντιγραφή επιγραφών και… ανασκαφές. Ωστόσο, στην Θάσο αντιμετώπισε την άρνηση από τον οθωμανό κυβερνήτη, όταν ηθέλησε να πάρει αρχαία μαρμάρινα λείψανα, που «ανακάλυψε και αγόρασε». Φαίνεται, όμως, πως σε άλλες περιοχές, εκτός Θάσου, τα… «κατάφερε» καλύτερα με τους οθωμανούς διοικητές… Πολλά από τα ευρήματα και τις αγορές αρχαίων που συνέλεξε το ζευγάρι Μπεντ στα ταξείδια του ευρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο και στο Μουσείο Pitt Rivers της Οξφόρδης. Τα έτη 1885-1888 έκανε έρευνες στην Μικρά Ασία. Το 1888-1889 σε Λυδία και Καισάρεια. Από το 1890 στην Τραχεία Κιλικία / Cilicia Trachea, απέκτησε μια πολύτιμη συλλογή επιγραφών!!! – ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκη «Η άγνωστη Μικρά Ασία», εκδ. Κάδμος, 2009. Το 1893 διερεύνησε τα ερείπια της Αξού > Αξούμ / Aksum / Axum[6] και άλλων περιοχών στην βόρεια Αιθιοπία. Γι’ αυτό έγραψε το βιβλίο «Η Ιερή Πόλη των Αιθιόπων», που εκδόθηκε το 1893. Στην ακτή Ντοφαρ / Dhofar της Σαουδικής Αραβίας, το 1894-1895 ταύτισε τα ερείπια με την Αβυσάπολι / Abyssapolis, των αρχαίων Ελλήνων, πόλη των εμπόρων λιβανιού. Αλλά κάπου στην Νότια Αραβία και την Σοκότρα, ο Μπεντ προσβλήθηκε με πυρετό ελονοσίας και αργότερα πέθανε στο Λονδίνο… Ο Μπεντ κατέκλεψε επίσης πολιτιστικούς θησαυρούς από την Ζιμπάμπουε, την Αραβία, την Αιθιοπία, κ.α. Οι ανακαλύψεις και τα συμπεράσματά του κοινοποιήθηκαν στα περιοδικά «Hellenic Studies»[7], Archæological Journal, Journal of the Anthropological Institute, κ.ά. ΠΗΓΕΣ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.3.2018. Beolens Bo, Watkins Michael, Grayson Michael (2011) «The Eponym Dictionary of Reptiles», εκδ. Johns Hopkins University Press, Βαλτιμόρη, 2011. Nicole Chevalier «La recherche archéologique française au moyen-orient 1842-1947», εκδ. Recherche sur les Civilisations, Παρίσιοι, 2002.