Νεογενίτσαροι – Άλωση 2020, του Νάσου Καββαθά
Αυτό το κείμενο ξεκίνησε όταν χθες, ανήμερα της επετείου της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, άκουσα να περνάει ένα αμάξι με κάποιο 'νεοελληνικό' τσιφτετέλι στη διαπασών, σε πλήρη αισθητική αντίθεση με ό,τι άκουγα εγώ. Μου ήρθε αυτόματα, αυθόρμητα στο νου η λέξη 'γενίτσαροι'. Ναι, τέτοια μουσική θα άκουγαν μόνο γενίτσαροι, όχι Έλληνες. Όχι, έτσι όπως το βλέπω εγώ το θέμα τουλάχιστον.
Κι αντίστροφα: κάποιες 'ξένες' μουσικές βρίσκω να συμφωνούν με την κατά Ισοκράτη ελληνική παιδεία. Ναι, ξέρω είναι risqué να γράφεις για τέτοια πράγματα, παρεξηγιέσαι εύκολα. Πάμε λοιπόν, όσο πιο απλά, ή μάλλον: όσο πιο απλοποιημένα γίνεται:
Η 'Δύση' ήμαστε και είμαστε εμείς. Προτού ανακαλυφθεί και ξεκληριστεί η 'Αμερική', (το far-west, η Άπω Δύση), η 'Δύση', το σύνορο, ήταν και είναι εμείς. (Οι όροι 'Δύση' και 'Ανατολή', σύμφωνα με την παγκόσμια ιστορία και ορολογία).
Λέγοντας 'Εμείς', εννοώ βέβαια κυρίως τους Αρχαίους Έλληνες, τους αληθινούς Έλληνες, που διαφωτίσανε τον κόσμο. Που δώσανε τα φώτα τους στην Ευρώπη αρχικά, ταξιδέψανε παντού, ακόμη και στην μετέπειτα 'Αμερική' ενδεχομένως. Γνωρίζετε: τη δημοκρατία, τις τέχνες, την φιλοσοφία. Γεννήσανε τον σύγχρονο πολιτισμό κι αυτός απλώθηκε στην Ευρώπη αρχικά, σωστά?
Από την περίφημη σειρά 'Cosmos' του Carl Sagan, δείτε και τα τρία μέρη, με ελληνικούς υπότιτλους
Οι Ρωμαίοι τον αντιγράψανε τον πολιτισμό μας, τον διασπείρανε 'νερωμένο', αλλοιωμένο, σωστά? Το Βυζάντιο, αν και όχι στο ύψος των αλμάτων του Κλασσικού Ελληνισμού, ήταν ακόμα η πατρίδα του Πνεύματος, σωστά?
Η συνέχεια, η προέκταση του ελληνικού πνεύματος διαπερνά τους αιώνες, γίνεται Αναγέννηση, Διαφωτισμός. Συνεχίζει να ζει, να λειτουργεί και να προοδεύει σε όλον τον δυτικό κόσμο, για σήμερα και για πάντα, εκτός από την κοιτίδα του, την κατακτημένη για 368 χρόνια από τους Τούρκους Ελλάδα. Σωστά? Με παρακολουθείτε?
Νεογενίτσαροι
Βλέποντας σήμερα γύρω μου, πολλοί από τους σημερινούς Έλληνες πιο πολύ μου θυμίζουν βεζύρηδες και γενίτσαρους παρά 'φωτισμένους' Έλληνες. Στη νοοτροπία, στην τεμπελιά του νου. Πιο πολύ από το αυθεντικό ελληνικό πνεύμα βλέπω ζωντανό εκτός παρά εντός συνόρων. Όπου υπάρχει καλή τέχνη, επιστήμη, φιλοσοφία.
Όλες οι αποδείξεις της παρακμής μας βρίσκονται στην 'τουρκεμένη' κουλτούρα μας, με τη Μουσική στη χώρα μας να είναι σχεδόν πλήρως ταπεινωμένη και σχεδόν ολοκληρωτικά ηττημένη από την Τουρκιά.
Όλα αυτά τα τουρκοτράγουδα που αποκαλείτε «λαϊκά», όλα αυτά τα σουξέ του «ελληνάδικου» (?!?!?!?!) κλαμπ, ή καλύτερα του «σκυλάδικου». Είναι ασύλληπτο!: Τα λένε «ελληνική μουσική», τα λένε «ελληνάδικα» τη στιγμή που είναι τούρκικα σε όλα τους! Όλα αυτά τα καψουροτσιφτετέλια κράζουν 'Ανατολή'.
Τώρα που το σκέφτομαι: η λέξη «ελληνάδικα», όντως, δεν σημαίνει «ελληνικά».
Τουρκόσποροι
Ο 'Νεοέλληνας', όπως εύστοχα τον σκιαγράφησε στο τραγούδι του ο Τζίμης Πανούσης, καυχιέται για την κάλπικη -ντεμέκ!- ελληνικότητά του! 368 χρόνια είναι αυτά, γενιές και γενιές και γενιές. Η Ευρώπη άφησε την πνευματική κοιτίδα της κατακτημένη από τους 'βάρβαρους'.
Τώρα θέλω την προσοχή σας:
Ας κάνουμε μια σύνοψη των παραπάνω: Το αρχαίο «μας» ελληνικό πνεύμα δίδαξε τους πάντες, σωστά?
Εμείς εδώ ζήσαμε υπό τούρκικο ζυγό για τέσσερεις αιώνες, σωστά?
Μήπως, λέω, πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι κουλτούρες της 'Δύσης', που 'εμείς' γεννήσαμε, (ή πιο σωστά: που γεννήθηκαν εδώ), είναι πιο ελληνικές από τα τσιφτετέλια? Μήπως πολλές 'ξένες' μουσικές είναι πιο ελληνικές στο 'ζουμί' τους απ' ότι είναι σήμερα αυτό που είναι κοινώς αποδεκτό ως 'ελληνική μουσική'?
Στα αυτιά μου και στα μάτια μου: η 'δράση', η θεατρική σκηνική παρουσία κάποιων 'ξένων' μουσικών –ξεκάθαρα: η θεατρικότητα των καλύτερων απ' αυτές τις μουσικές- είναι σαφώς ελληνικότερες από τους θρονιασμένους μουσικούς της πίστας με τα ανατολίτικα μουσικά όργανά τους και τους μονότονους, βαρύτονους αμανέδες του κάθε 'μουεζίνη' σκύλου που στήνουνε για φίρμα, με τα κλαψιάρικα σκυλοσουξέ που τον βάζουνε να γαυγίσει όρθιος, ακίνητος, βαρετός. Ο μιναρές και το φέσι του λείπει μόνο. Όλο το στήσιμο της ελληνικής 'πίστας' είναι ανατολίτικο.
Μια οποιαδήποτε καλή ροκ συναυλία π.χ., έχει πιο κοντινή αύρα στο Δράμα ή την Κωμωδία της Πρωτεύουσας του Θεάτρου Επιδαύρου, αντί τα άθλια προγράμματα που παρουσιάζουν ζωντανά ευτελείς σκύλοι και σκυλάδες στις πίστες.
Ψωροπερηφάνια και προκατάθλιψη
Καυχιόμαστε μέρα-νύχτα που οι ευρωπαϊκές γλώσσες, κουλτούρες, επιστήμες, έχουν το λεξιλόγιό «μας», (λέξεις, ορολογίες, τα πάντα), την συνέχιση και εξέλιξη της κουλτούρας «μας», μα όταν ακούμε 'δυτική' μουσική τη λέμε «ξένη» ενώ άμα αρχίζει να παίζει ένα τσιφτετέλι στα ηχεία αμέσως το αναγνωρίζουμε σαν ένα οικείο, «ελληνικό» άκουσμα!
Έλεος!
Τη στιγμή που σύμπασα η «δυτική» κουλτούρα είναι προέκταση της «δικής μας», εμείς εδώ, στον ελληνικό χώρο, αντί για «πρίγκηπες» που φανταζόμαστε τους εαυτούς μας, είμαστε ραγιάδες με τα όλα μας, «πάτοι» στην 'τροφική αλυσίδα' του πνεύματος.
Και πάλι, δεν είμαι ρατσιστής, δε λέω να μην βάζουμε και ανατολίτικα στοιχεία στο μουσικό 'μίξερ' μας, κάθε άλλο. Αλλά να αποκαλούμε κάτι για αυτό που είναι. Έχουν χάσει, αλλαξοδρομήσει οι λέξεις από τα νοήματά τους.
Γιατί δεν πιστεύω ότι έγινε καμιά 'συνωμοσία' για να εκτουρκευτεί η μουσική μας. Ήταν και είναι λαϊκή επιλογή. Ο στερεοτυπικός σύγχρονος 'ελληνικός' «λαϊκός» τύπος είναι ένας κουφιοκέφαλος ψωροπερήφανος, που σιγά μην έχει πιάσει στα χέρια του ποτέ να διαβάσει τι λέγανε αυτοί οι Αρχαίοι για τους οποίους καμαρώνει. (Τους περιμένει να ..επιστρέψουν με διαστημόπλοια).
Γαμώτο, όποτε ακούω για 'τούρκικο σήριαλ' (ή ελληνικό!) αηδιάζω – κι έχεις τις μανάδες μας και τις γιαγιάδες, (που ζήσανε πιο κοντά σε εποχές με προβλήματα με τους 'γείτονες' - οι οποίοι ακόμη κονομάνε με τα αρχαιοελληνικά 'αξιοθέατα'!), να παρακολουθούν αυτές τις βλακείες, σα να μην τους φτάνανε οι ελληνικές. Κάνοντας θετές οικογένειές τους και τούρκικες τέτοιες 'τηλεοπτικές οικογένειες', αφού τα σήριαλς είναι θετές οικογένειες για τα 'Χρυσά Κορίτσια' μας! (σ.σ.: 'Χρυσά Κορίτσια': τίτλος παλιού αμερικάνικου σήριαλ, που έγινε και σε ελληνική version!) Μαθαίνουν τα ονόματα, τους ηθοποιούς, ακούω να λένε και πληροφορίες όπως: «-Να, αυτός (ο τούρκος ηθοποιός) έχει μια βιλάρα στην Κωνσταντινούπολη», και μου σηκώνεται η τρίχα!
'Πάλι με χρόνια, με καιρούς..'
Απ' την άλλη, δε θέλω σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι η άποψή μου συμφωνεί με κάτι μπετόβλακες που παίρνουν όποιο κομμάτι της 'ιστορίας' τους αρέσει, τους βολεύει ή τους συμφέρει, λοξοδρομώντας, παρερμηνεύοντας, εξευτελίζοντας την αρχική ιδέα του Ελληνικού Πνεύματος. Για κάντε ένα DNA test, να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος! Υστερικοί-δήθεν-πατριωτισμοί εναντίον αδυνάτων: χτυπιούνται για μερικούς δυστυχισμένους ανθρώπους που πάνε όπου νάναι, όπου μπορούν, όπου φύγει-φύγει, για να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς π.χ. ενώ ανενόχλητα μπαζώνεται ο Πειραιάς π.χ. για να κονομάει ο Κινέζος επιχειρηματίας ή ο ευρωπαίος τραπεζίτης, κλέβοντας το ελληνικό βιός. Εισβολή, άλωση, 2020 style.
Μαύρη επέτειος χθες, από την Άλωση. Τον επόμενο Μάρτη στρογγυλεύουμε 200 χρόνια από την επανάσταση του '21. Από τη Σκιάθο ή την Επίδαυρο, προς ή από Αθήνα, βλέποντας απ' το παράθυρο τον φυσικό πλούτο της πατρίδας μας η σκέψη έρχεται μόνη της: -Θάπρεπε όλοι να ζούμε καλά.
Ακούω τον 'Μαρμαρωμένο βασιλιά' του Καλδάρα και του (στιχουργού) Πυθαγόρα και βουρκώνω, όχι μόνο για το παραμυθένιο του μήνυμα, (και το εγγενές εθνικό μανιοκαταθλιπτικό του εμμονικό σύμπλεγμα!), αλλά για την γενική σημερινή πνευματική κατάντια, που μπορεί να παίρνει κατά γράμμα ένα μέρος του όλου αρχαίου 'μηνύματος', ό,τι την βολεύει/συμφέρει, κι όχι να μπορεί να συναντήσει, (πόσο μάλλον να προχωρήσει παραπέρα), το αρχαίο μήνυμα, που υπήρξε πιο προωθημένο, ουρανούς ολόκληρους πιο 'χάϊ' από τα σημερινά σαλιάρικα παραληρήματα, ανάξιων, ανίκανων.
Κι ενώ ο αδαής κόσμος (αφήνεται να νομίζει ή να πείθεται ότι) κυβερνιέται από κάτι επικίνδυνους κρετίνους, ξεγυρισμένα καθάρματα όπως ο κάθε Τραμπ, Ερντογάν κ.α., (προσθέστε όποια ελληνικά ονόματα σας αρέσει), το νόημα του 'Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι', εγώ θα το μεταφράζω αλλιώς:
'Όταν ή Αν με χρόνια με καιρούς ο κόσμος ξεστραβωθεί..
..Όλα δικά μας θάναι'.
Όλων.
Είναι, έτσι κι αλλιώς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου