Παλιά γειτονιά απέναντι στη νέα γειτονιά!

Εικόνα πρώτη: Ένα πιάτο με το σπιτικό γλυκό πάει κέρασμα στη γειτόνισσα...Ναι της αρέσει, και δείχνει ότι τη θυμήθηκες.

Εικόνα δεύτερη: Τα παιδιά σου παίζουν μπάλα με τα γειτονόπουλα..Δίνουν ραντεβού στο δρόμο, στην αλάνα, στο άδειο οικόπεδο........Εικόνα τρίτη: Ο γείτονας βγάζει τις  καρέκλες  του στο πεζοδρόμιο και φωνάζει τον κύριο Γιάννη από απέναντι για το καθιερωμένο τους τάβλι. ''Εσύ το τραπεζάκι και εγώ θα φέρω τις καρέκλες και το τάβλι, έγινε;;'' είναι το ραντεβού του απογεύματος.

Εικόνα τέταρτη: Χτυπάει η πόρτα...Ποιος είναι;;; Μα η γειτόνισσα που θέλει λίγη ζάχαρη που της τελείωσε.Εικόνα πέμπτη: Είσαι άρρωστη και δεν έχεις κάποιον να σου φτιάξει μια σουπίτσα....μην ανησυχείς, υπάρχει η γειτόνισσα!Πολλές εικόνες μιας παλιάς γειτονιάς μένουν στη μνήμη μας ή διαβάζουμε από όσους ζουν ή έζησαν παρόμοιες καθημερινές σκηνές. 

Μια προσπάθεια να γίνει ένας δρόμος ξανά γειτονιά έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες. Ένα δείπνο, με φαγητά που η κάθε οικογένεια έφτιαξε, πραγματοποιήθηκε στο δρόμο αφού στήθηκαν τραπέζια, καρέκλες και τα σπιτικά φαγητά απλώθηκαν για τους γείτονες. Εθελοντές βοήθησαν να γίνει πράξη αυτή η ιδέα και να ενωθούν οι κάτοικοι που μένουν σε διαφορετικές πολυκατοικίες.

Έφαγαν, γλέντησαν και υποσχέθηκαν ότι μια φορά το χρόνο θα επαναλαμβάνουν αυτό το ''Δείπνο της Άνοιξης''!Μπορεί η γειτονιά των πόλεων να γίνει όπως παλιά;

Η παλιά γειτονιά ζει ακόμη στην επαρχία, σε συνοικίες, σε περιοχές, που δεν έχουν τη δόμηση των πόλεων.Όμως οι πόλεις είναι γεμάτες από κόσμο που στοιβάχτηκε στα τσιμεντένια κλουβιά, και ενώ θα περίμενε κανείς να είναι πιο ενωμένοι από τους γείτονες της παλιάς γειτονιάς, εν τούτοις απομονώθηκαν όλοι, ο καθένας στο δικό του χώρο με λίγες εξαιρέσεις που οι ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας γνωρίζονται και κάνουν παρέα.

Ίσως οι συνθήκες της ζωής δεν αφήνουν ελεύθερο χρόνο...........

Ίσως η έλλειψη ελεύθερου χώρου να ενοχλεί κατά βάθος όλους τους κατοίκους των πολυκατοικιών που είναι συνεχώς θυμωμένοι με .............το γείτονα.

Ίσως η διαφορετική κουλτούρα των πολλών ενοίκων να ενοχλεί..

Ίσως γίναμε λιγότερο ανθρώπινοι αφού το άγχος μας κυρίευσε.

Ίσως η τηλεόραση αποξενώνει τον άνθρωπο και ειδικά τον άνθρωπο της πόλης.

Ίσως η εμπιστοσύνη έχει εκλείψει αφού είναι αντιστρόφως ανάλογη της αύξησης της παρανομίας και της εγκληματικότητας

Ό,τι και να είναι, είναι θέμα ανθρώπου. Θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας.

Ακόμη και σήμερα, ξέρω περίπτωση ανθρώπων που άλλαξαν κατοικία γιατί είχαν κακούς γείτονες..............

Και ενώ στον γείτονα απευθυνόμαστε όταν έχουμε ανάγκη, εν τούτοις τον ''κλείνουμε'' έξω από το χώρο μας. Και η οριοθέτηση αυτού του χώρου γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο στενή!.

Οι σχέσεις με δυο τρεις γείτονές  σου στην ίδια πολυκατοικία είναι εφικτή και υπάρχει..........αλλά το να γνωρίσεις όλες τις οικογένειες που μένουν στις πολυκατοικίες στο δρόμο σου, το να γίνουν οι δεσμοί στενοί είναι κομματάκι δύσκολο.

Κοίτα τι θέλω να πω...........άλλο είναι να ξέρεις την κα Χαρίκλεια που μένει δίπλα με την κόρη της που................είναι αρραβωνιασμένη 10 χρόνια και.......ή την κα Ευτέρπη που μένει παραδίπλα με τον άντρα της και τα δυο παιδιά τους, ή να ξέρεις την οικογένεια απέναντι που πρόσφατα χάσανε τον πατέρα, ή το κ. Χαράλαμπο που έμεινε μόνος απ' όταν τον εγκατέλειψε η γυναίκα του, ή την κα Θάλεια στο γωνιακό που μένει με τους δυο της γιους και άλλο να γνωρίζεις τις 16-18 οικογένειες που μένουν στην απέναντι πολυκατοικία, στην παραδίπλα και τις διπλανές της δική σου συν τους ενοίκους των 15 διαμερισμάτων της δικής σου πολυκατοικίας.............Είναι εφικτό;;; 

Αν και  ξέρεις τι γίνεται στο δρόμο σου, ποιοι πάνω- κάτω κατοικούν κοντά σου, εν τούτοις οι δεσμοί δεν φαίνεται να γίνονται στενοί όπως τις παλιές καλές μέρες στις γειτονιές.

Και τα παιδιά αδυνατούν να παίξουν στο δρόμο που είναι γεμάτος αυτοκίνητα, τα πεζοδρόμια δεν είναι δυνατόν να γεμίσουν κόσμο εκτός αυτών της καφετέριας. 

Άλλοι το προτιμούν............

Άλλοι προσπαθούν να το αλλάξουν..........

Αν κατορθώσουμε να γίνουμε ανθρώπινοι και πιο ανοικτοί .........αν μάθουμε να ''ακούμε'' αλλά και να μιλάμε στους γείτονες, κάτι μπορεί να γίνει. Αλλιώς, θα μας μένουν οι αναμνήσεις ή οι διηγήσεις, με ωραιοποιημένες εικόνες μιας γειτονιάς ανθρώπινης!

Και εν τω μεταξύ, όταν κλείνει η εξώπορτα κάθε πολυκατοικίας, οι εντός και επί τα αυτά μένουν απομονωμένοι ή, οι λίγοι, προτιμούν την παρέα των από πάνω τους ή από κάτω τους!